Με αφετηρία την πρωτεύουσα του νομού, το Καρπενήσι και ακολουθώντας τον κεντρικό δρόμο προς Αγρίνιο, στη διασταύρωση προς Μάραθο και Αγραφα θα στρίψουμε δεξιά. Η διαδρομή κατά μήκος του ποταμού είναι εξαίρετη και το γύρω τοπίο συναρπαστικό με την παρθένα βλάστηση να κυριαρχεί.
Η πορεία της διαδρομής σε ολόκληρη την περιοχή των Αγράφων είναι ένα τοπίο εξαιρετικού φυσικού κάλους. Τα νερά των ποταμών, του Αγραφιώτη, του Αχελώου και του Μέγδοβα που κυλάνε και διασταυρώνονται με τις αμέτρητες πηγές, τα απότομα βράχια και τα σκιερά φαράγγια, η ατίθαση βλάστηση και τα ανθρώπινα έργα που έχουν εναρμονιστεί απόλυτα με το φυσικό περιβάλλον συνθέτουν μια εικόνα που όμοια της σπάνια θα συναντήσουμε ξανά.
Σημαντικό για τους φίλους της πεζοπορίας, ότι μεγάλο μέρος της περιοχής διασχίζεται από το ευρωπαϊκό ορειβατικό μονοπάτι Ε4.

εμφυλίου, αφού εδώ δόθηκε ένα εκπληκτικό παράδειγμα συμφιλίωσης μέσα στον όλεθρο του πολέμου.
Οι κάτοικοι της περιοχής των Αγράφων "είχαν χαρακτήρα ελεύθερου ανθρώπου και τους ξεχώριζε θάρρος και πνεύμα ανεξαρτησίας σε τέτοιο βαθμό που δεν συναπαντιόταν στα υπόλοιπα μέρη της Ελλάδας", όπως γράφει 0 Αγγλος ιστορικός Φίνλεϋ.
Η ονομασία Αγραφα έχει δοθεί από την εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, εκ του γεγονότος ότι
δεν ήταν εύκολη η είσπραξη των φόρων λόγω του ιδιαιτέρως δυσπρόσιτου εδάφους και του χαρακτήρα των κατοίκων, οι οποίοι είχαν διαγραφεί από τους φορολογικούς καταλόγους κι έτσι η περιοχή πήρε την ονομασία "Αγραφα".
Στους Αγραφιώτες επετράπη από το Σουλτάνο Σουλεϊμάν το Μεγαλοπρεπή να καταρτίσουν στρατιωτικά τμήματα με Ελληνες οπλαρχηγούς "αρματολούς" για την τήρηση της τάξης. Έτσι δημιουργήθηκε το πρώτο αρματολίκι.

Στα Αγραφα υπήρξε σημαντική ανάπτυξη της οικοτεχνίας και των παραδοσιακών επαγγελμάτων, η οποία εξασφάλισε και το υψηλό βιοτικό επίπεδο για τους κατοίκους τους. Αναφέρεται μάλιστα ότι ο Μέγας Ναπολέοντας είχε παραγγείλει στους αργαλειούς των Αγράφων 10.000 κάπες.
Κατά την περίοδο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όπως και στη διάρκεια του Εμφυλίου, τα Αγραφα υπήρξαν κέντρο σπουδαίων αναμετρήσεων (1940-1949). Το 1942 οι Ιταλοί έκαψαν το χωριό και το μόνο κτίριο που σώθηκε είναι το σημερινό Δημαρχείο.
Το πανέμορφο χωριό κερδίζει αμέσως και τον πιο δύσκολο επισκέπτη με τα φροντισμένα σπίτια του και τους "στολισμένους" κήπους, τους ζεστούς και φιλόξενους κατοίκους καθώς και το πανέμορφο τοπίο.

Από τα αξιοθέατα του χωριού αξίζει να επισκεφθούμε τον νερόμυλο, που λειτουργεί ως χώρος αναψυχής και ταβέρνα. Ακόμη άξια θαυμασμού είναι η μεγάλη πλατεία με τα τους αιωνόβιους πλάτανους και η πέτρινη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου του 1900 στο κέντρο του χωριού.
Επίσης τη μεταβυζαντινή εκκλησία της Παναγίας του 1650 στο Κεφαλάρι - καραούλι του χωριού και το πέτρινο γεφύρι λίγο έξω από το χωριό. Πρέπει να δείτε τη μεταβυζαντινή εκκλησία του Αγίου Γεωργίου του 1610 με τις ολόπλευρες τοιχογραφίες. Η εκκλησία είχε βουλιάξει το 1887 και μετακινήθηκε ολόκληρη χωρίς να πάθει καμιά ζημιά.

Οι φίλοι της ορειβασίας έχουν τη δυνατότητα να φτάσουν στο φαράγγι του Αγραφιώτη που έχει ενταχθεί στο «Νατούρα 2000», το φαράγγι Χοντέικα, τη θέση Βελή όπου ο Κατσαντώνης είχε σκοτώσει το Βεληγκέκα το 1807, τις πολεμίστρες του Κατσαντώνη στο Βουϊδόρεμα της Χρύσως, το μνημείο του εμφυλίου πολέμου στη Νιάλα όπου από τον παγετό βρέθηκαν αντάρτες και στρατιώτες νεκροί, αγκαλιασμένοι, το Μουμτζέλι παλιό κάστρο - καραούλι και το βουνό Κουκουρούντζος.