Επιλέξτε στον χάρτη,
την περιοχή που σας ενδιαφέρει |
|
|
|
|
| |
|
 |
Μονή Αιμυαλών Δημητσάνας |
|
 Τη
Μονή Αιμυαλών Δημητσάνας θα τη συναντήσετε λίγο
έξω από την Δημητσάνα. Θα ακολουθείσετε με αυτοκίνητο
το δρόμο δεξιά, θα περάσετε από την Μπολιάνα και
θα φτάσετε στο Κεφαλάρι του Αγιαννιού. Πρόκειται
για μια γραφική διαδρομή περίπου μισής ώρας ως το
Μοναστήρι Παναγίας της Αιμυαλούς. Η απόσταση μπορεί
να γίνει πιο σύντομη με Ι.Χ. Φτάνοντας στον εξωτερικό
περίβολο, περνάτε αφύλακτη πύλη με θολωτό διάδρομο,
ύστερα το Διαβατικό και βρίσκεστε στον εσωτερικό
περίβολο. Εκεί θα βρείτε έναν αιωνόβιο πλάτανο και
πολλά κυπαρίσσια. Χαμηλότερα υπάρχουν κάποια μικρά
κηπάκια, που συντηρεί η Βρύση της αυλής.
Το Μοναστήρι είναι σφηνωμένο μέσα στον ψηλό βράχο,
ενώ η τετράγωνη οικοδομή που σχηματίζει ένα κεφαλαίο
Τ, είναι γνωστή ως Πύργος της Μονής.
Σήμερα
έχει διαμορφωθεί σε ξενώνα με βοηθητικούς χώρους
ενώ στην αρχική του αποστολή, ήταν αμυντικός Πύργος
εναντίον κάθε επιδρομής, εξοπλισμένος με πολεμίστρες
που διασώζονται.
Τα πρώτα κελλιά είχαν κτισθεί μέσα σε κοιλότητες
του βράχου, εξωτερικά είχαν προστεθεί άλλα κτίσματα
και προσκυνήματα και δεν αποκλείεται στον απρόσιτο
αυτό βράχο, να είχαν καταφύγει αρχικά ερημίτες στ'
ασκητάρια τους.
Το Καθολικό της Μονής, καταρχήν, ήταν μικρών διαστάσεων,
προοριζόμενο για ολιγομελή μοναστηριακή αδελφότητα.
Η κτιτορική επιγραφή περιέχει τα βασικά στοιχεία
της ιδρύσεως της μονής και της διακοσμήσεώς της.
Την ίδρυση της Μονής ανέλαβε ο Γρηγόριος Κοντογιάννης,
ιερομόναχος και πνευματικός και η αδελφή του Ευπραξία,
μοναχή, μαζί τη συνοδεία τους. |
 |
Η αγιογράφηση έγινε
από τους γνωστούς ζωγράφους, Δημήτριο και Γεώργιο
Μόσχο από το Ναύπλιο, το 1608.
Η Μονή της Θεοτόκου, μέσα στο σπηλαιώδη βράχο της,
τιμάται και πανηγυρίζει στο Γενέσιο της Θεοτόκου,
8 Σεπτέμβρη, χωρίς όμως αυτό να αναφέρεται σε καμία
πηγή ή επιγραφή.
Η επωνυμία ξεκινά από τους Αιμυαλούς της Αλαγονίας.
Το όνομα της Μονής Αιμυαλών ομοηχεί με το επίθετο
ομαλός. Η Μονή μεταβλήθηκε, από Αιμυαλών σε Ομαλών
ή και Ομυαλών.
Η Μονή είχε αποκτήσει μεγάλη περιουσία, εντός και
εκτός της περιοχής, ανά την Πελοπόννησο. Είχε πολλά
κτήματα, στη γύρω περιοχή, από την καλλιέργεια των
οποίων εξασφάλιζε τη συντήρηση των μοναχών και των
εργαζόμενων, φιλοξενία και φιλανθρωπία, αλλά και
αποκτήματα όπως αμπέλια, χωράφια, σπίτια, μύλους,
ποίμνια...από αγορές και αφιερώσεις ευσεβών Χριστιανών.
 Η
Μονή της Παναγίας, από τη σκοπιά της δεν αρνήθηκε
να προσφέρει στον Αγώνα, μάλιστα όταν το 1822 η
Πελοποννησιακή Γερουσία ζήτησε από όλα σχεδόν τα
μοναστήρια της Πελοποννήσου, οικονομική ενίσχυση
υπό μορφή δανείου, έλαβε από το μοναστήρι 750 γρόσια.
Πρώτος ηγούμενος της νέας μονής της Παναγίας Αιμυαλών
υπήρξε, ο κτίτωρας και στυλοβάτης της, Γρηγόριος
ιερομόναχος Κοντογιάννης, ενώ ο Γεννάδιος είναι
ο τελευταίος γνωστός ηγούμενος της Μονής.
Προς το τέλος του 19ου αιώνα είχε αρχίσει και συνεχιζόταν
η κατιούσα πορεία της Μονής. Τα αίτια της φθοράς
δε φαίνεται να ήταν οκονομικά. Το κακό είχε εντοπισθεί
στο χαρακτήρα των μοναχών, που δημιουργούσε επεισόδια
ασυνεννοησίας. Σύμφωνα με τις ενδείξεις, είχε αρχίσει
η περίοδος παρακμής. Η παρακμή αυτή πριν το τέλος
του 19ου αιώνα οδήγησε στην ένωση της Μονής με τη
Μονή Προδρόμου. Κατά καιρούς, οι προϊστάμενοι της
Μητροπόλεως Γόρτυνος, Αρχιερείς, επεδίωξαν ανασύσταση
της μονής αυτής με το ένδοξο παρελθόν, αλλά τα αποτελέσματα
δεν υπήρξαν ενθαρρυντικά. Ήδη παραμένει μετόχι της
Μονής Προδρόμου, αλλά γνωρίζει ημέρες ενθαρρύνσεως,
γιατί είναι μοναστήρι ανοιχτό, με μόνιμη παρουσία
μοναχών. |
|
|
| ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ |
|
|
 Εξερευνήσεις |
|
|
|
 |
|
| |
|
|
|
